شنیده اید که می گویند « یک ایرانی هرکجای دنیا برود باز هم ایرانی است.» ؟
در دنیایی هستیم که با تغییرات پرشتاب و سریع، خیلی عوض شده. سر و شکل زندگی خیلی از مردم دنیا شبیه هم شد، اما فرهنگ بومی ایران ما دارد به موازات فرهنگ جهانی مسیر خودش را ادامه می دهد.
تحقیق در مورد فرهنگ مردم ایران کم نیست اما یا در کتاب های تخصصی فرهنگ است یا بین آرشیو مقالات پژوهشی خاک می خورد. خیلی از آئین های ایرانی و میراث فرهنگی ما بعد از هزاران سال هنوز جایی ثبت نشده .
انواع آداب و رسوم ایرانی با این حال در جامعه ایرانی زنده است. فرهنگ ایرانی در کوچه و بازار ، خانه های ایرانی، محل کار و مناسبات
اجتماعی ما راه می رود و نفس می کشد. هنوز هم بعد هزاران سال به هم تبریک یلدا می گوییم، شب چله می گیریم و نوروز باستانی، جشن ملّی ماست.
غذاهای ایرانی همچنان سر سفره تک تک ماست. هرکجای دنیا برویم باز هم از رقص نور روی شیشه های رنگی مسجد نصیرالملک شیراز ذوق می کنیم و با وجود همه نماهای رومی و لندنی باز هم معماری ایرانی یک خانه قدیمی در دل یک کوچه برایمان دلبری می کند. موسیقی گرم جنوب هنوز هم زورش به همه ریتم های دنیا می رسد تا ضربان قلبمان را تندتر کند و نوای فولک هایمان لالایی شود و آراممان کند.
در روزهای سخت خطر، نوای «ای ایران» بنان است که می تواند قلب هایمان را به هم گره بزند و دست ها و قدم هایمان را زیر پرچم سه رنگ مان متحد کند. هنوز هم سنت نذر است که گره گشایی می کند از کار بسته مان.
آئین‌های کهن ایرانیان و نماد فرهنگ ایرانی جزئی از وجود همه ماست.
انتخاب ها ، عادت ها و رفتار ایرانیان، ریشه در یک سنت فرهنگی دارد که شاید ندانیم از کجاست . بعضی هایش از فرهنگ ایران قبل از اسلام به ما رسیده و بعضی هم با تغییر و مرور زمان به ترکیبی از فرهنگ ایرانی و اسلامی تبدیل شده. نیاکان ما با همین فرهنگ ایرانی زندگی کرده اند.
فرهنگ همان نام آشنای پرتکرار است که برای اصلاح هر کاری به روش درست، دنبال ساختنش هستیم. فرهنگ همان نسخه شفابخش التهاب های دنیای امروز ماست.